De Split-Second Placement Change

Of… Hoe de weg naar huis na een avondje Addis alles even op z’n kop zette… Hoe ik het ook ga noemen; kijk uit op straat. Er kan zomaar een auto op de weg zijn die een stel VSO volunteers over het hoofd ziet. Gelukkig kunnen we het allemaal navertellen. Gaat Sharon komende vrijdag waarschijnlijk – zoals gepland – gewoon terug naar Nederland. Blijft Jo voorlopig in Addis om d’r knie te laten herstellen en mag Liz mogelijk naar Nairobi om d’r knie nader te laten onderzoeken. Een en ander nog onder voorbehoud van de laatste onderzoeken. En ik… heb volgens de CT-scan geen schade aan m’n hoofd, heb vandaag ook m’n eerste dag zonder echte hoofdpijn en voel aan m’n rechterbeen alsof er een hockeybal of tien tegenaan geslagen zijn (hard!). Uit ervaring weet ik dat dat een paar dagen scheef lopen is. De ergste heb ik dan al gehad ;). Allright.. even terug naar het begin.

Het werd natuurlijk alweer even tijd voor een update. Over een mooi projectbezoek in Guhatsion, net ten Zuiden van de Blue Nile-Canyon met een Canadese club, CPAR. Over de weekendjes Addis die steeds vertrouwder voelen. Afrika in het algemeen dat steeds vertrouwder voelt. De jaarlijkse VSO-Amharic-lessons voor de long-termers (niet ik) waardoor er twee weken lang aardig wat VSO’ers in town waren met alle activiteiten van dien. Het regenseizoen dat kwam, bleef en nu langzaam milder wordt. De verhuizing van het VSO kantoor. De zomerperiode waarin er aardig wat VSO-vrienden vertrekken weer aan het einde van hun placement. De afscheids-etentjes. Feestjes. Altijd wat te doen.

Zo ook afgelopen vrijdag. Het laatste weekend Addis voor Sharon, Carolyn, Jackie en Roderick. En dus; dinner @ Elsa’s, borrel bij de Geez bar en daarna… dansje bij Illusion? Een beproefd recept van de week ervoor. Ook een vergelijkbaar cluppie als de week ervoor. Mooie zaak om te starten, die Elsa’s. En heerlijke Derrick-Tibs (denk aan de Duitse Inspecteur of de bar in Utrecht; ongetwijfeld fout geschreven, maar als je dit besteld, komt het goed, dus ik zeg; doen!).

Waar we de voorgaande week nog nét voor de openingsceremonie in London bij de Geez belandden, was het deze week beurt aan de 10k voor ladies. Met als topfavoriet. Inderdaad, onze eigen Ethiopische Dibaba  Na een mooie 25 rondes en een aantal één-twee-tjes met de Kenyaanse vrienden was het inderdaad beurt aan de Ethiopische vlag om de lucht in te gaan. Top! Dansje! Vorige week nog bij het binnenkomen van elke Nationale Equipe lokaal gejuich in de tent (England, Ireland, Canada, The Netherlands, Ethiopia!) en deze week één groot feest bij de versnelling in de laatste ronde… Machtig!

Een goed begin, en ook de rest van de avond top! Ook afscheidsfeestjes zijn goed in Addis. No doubt about that! Maar op de terugweg ging het even mis. Met de auto van een van onze Ethiopische vrienden. Het linker achterwiel ging stuk. Bijna thuis, laat op straat. Een band vervangen. Onverwachts dipje. Met een nog grotere dip tot gevolg omdat een auto, in dezelfde richting als wij, niet zag dat er naast auto nog een paar mensen stonden. Wij.

En toen ging het snel. Bijschijnen tijdens het opkrikken van de auto met m’n telefoon-lampje. Piepende remmen horen. Lichten in flits veel te dichtbij zien; bonk! Bijkomen, op de grond liggen. Hoofd, pijnlijk maar check. Benen; pijnlijk, maar chek. Armen check. Opstaan check. Wat is er gebeurd. En dan Sharon en Jo op de straat zien liggen een meter of tien verderop. Ow No. Ow No. Ik heb het denk ik honderd keer in m’n hoofd en hardop gezegd op dat moment. Ow No.

Adrenaline present. Niet alles wat je doet gaat bewust. Veel omstaanders, ladies in voorbijgekomen taxi’s kunnen krijgen. Zelf mee in de taxi geraakt. Onderweg – gelukkig!!! - een bijkomende Sharon. Die naar huis wilde. Ik heb dat maar beloofd, alleen eerst even langs het ziekenhuis. Waar de onderzoeken nog tot 8 uur in de morgen zouden doorgaan. Van de ene kamer na de andere doctor. En van de X-ray naar CT. En Liz met Jo in een andere taxi. Zelfde ziekenhuis. Vergelijkbaar traject.

Aangereden in Addis (nog een alternatieve titel). En een rush aan acties daarna. Andere VSO’ers hier zijn gelukkig helden. Met geleende auto’s om wat transport mogelijk te maken. Samen eten, dat verzorgd wordt. Logeeradresjes voor Liz en mij om ’s avonds niet alleen te zijn. Bezoekjes aan het ziekenhuis waar Sharon en Jo nog steeds liggen en Liz met krukken op de laatste onderzoeken wacht. VSO Ethiopia ineens op z’n kop. Onze projecten die even naar de achtergrond zijn geschoven. En nu in de lucht hangende vluchten voor de dames. Begeleide vlucht naar Amsterdam voor Sharon, mogelijke medische vlucht naar Nairobi (Liz?). Ik ben er zelf het beste vanaf gekomen. Alleen even niet spinnen en hardlopen nog. Tja.. met de dames in m’n hoofd kan ik er even héél goed mee leven ;).

Ja. Even voelt Addis nu anders. En daarom nog extra, extra blij met een heel fijne vlucht volgende week zaterdag; een vlucht van Amsterdam naar Addis; Suus! Weinig geduld ondertussen. En heel veel zin!

Hou jullie op de hoogte! En vorige week heb ik nog een stukje voor de site van VSO geschreven over m’n ‘normale’ werkleventje hier. Als dat live gaat; let you know! Kunnen we weer even terug naar de dagelijkse dingen ;)

Cheers!

Frank